لاک ناخن: تاریخچه و ترکیبات!
در این مقاله میخواهیم در مورد تاریخچه و نحوهی تکامل لاک ناخن صحبت کنیم
به نظرتان لاک زدن از چه زمانی و چگونه شروع شد؟
شاید شما از آن دسته از خانمهایی باشید که یادتان نمیآید که آخرین باری که به ناخنهایتان لاک نزدید چه زمانی بود. البته این کار چندان درست نیست چون درنهایت باید اجازه دهید گاهی ناخنهای شما نفس بکشند و در ارتباط با هوای آزاد قرار گیرند.
اگر شما مصرفکنندهی دائمی لاک ناخن هستید، شاید به این فکر افتاده باشید که این محصول آرایشی چگونه پدید آمده است؟
لاک بهعنوان عامل نشاندهنده طبقه اجتماعی
پس از جستجوی بسیار در مورد لاک ناخن چند نکتهی جالبتوجه خودنمایی میکند: اول اینکه در ابتدا لاکهای ناخن رنگهای متفاوت زیادی نداشتند و دوم اینکه این محصول آرایشی در ابتدا بهعنوان یک عامل مشخصکننده سطح کلاس و طبقهی اجتماعی مورداستفاده قرار میگرفت.
اولین موارد استفاده از لاک ناخن به ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد در چین برمیگردد: وقتیکه لاک ناخن مطمئناً از مواد اولیه امروزی تشکیل نشده بود.
پیشینیان ما فرمول اولیه لاک ناخن را از سفیدهی تخممرغ، ژلاتین و موم زنبورعسل میساختند. اگر جزو طبقه فقیر بودند لاک آنها رنگهای خنثی داشت و اگر پولدار بودند، لاک قرمز استفاده میکردند.
لاکهای اولیه
پیش از دهه ۱۹۳۰ فرمولبندی لاک ناخن اغلب برای ایجاد درخشش و برق روی ناخن به کار میرفت نه به خاطر رنگش. یکی از مواد اولیهای که تمام لاکهای ناخن اولیه آن را داشتند، موم بود به همراه پودر صیقلی.
مانیکور در اوایل قرن بیستم ابتدا شامل به کار بردن پودر صیقل دهنده و سپس به کار بردن موم روی آن بود. فرمول موم مایع لایهی نازکی روی ناخن تشکیل میداد که روی ناخن را میپوشاند.
رنگ متالیک خودروها الهامبخش لاک ناخن رنگی
شاید جالبتوجهترین ( و قابلاحترامترین) بخش تکامل لاک ناخن چگونگی رسیدن به فرمول کنونی لاک ناخن بود، که مفهوم آن از رنگ خودرو نشأت گرفت.
گویا رنگ متالیک ماشینهای دههی ۱۹۲۰ الهامبخش مفهوم لاکهای ناخن نیتروگلیسیرینی و الکلی بود، فرمولی که اثری درخشان کننده و ژلاتینی روی ناخن داشت.
تولد لاکهای ناخن رنگی مدرن
اولین شرکتهایی که لاک ناخنهای مدرن امروزی را طراحی و تولید کردند، هنوز هم امروزه به این کار مشغولاند و مشهورترین آنها شرکت رِولون Revlon میباشد.
شرکتهای اولیه لاکهای رنگی، مات و متالیک را ایجاد کردند و درنهایت در سال ۱۹۳۰ فرمول لاک ناخن به لاکهای کرم مانند ارتقا یافت.
رنگهای کرم مانند که از دیاکسید تیتانیوم و رنگدانهها ساختهشده بود، کاربرد بسیار راحتتری روی ناخن داشت. ظهور فیلمهای رنگی باعث شد که لاکهای قرمزرنگ روی دست بازیگران فیلمهای دهه ۱۹۴۰ بهخوبی خودنمایی کند.
این همهگیر شدن و معروف شدن باعث شد که شرکتهایی مثل رِولون تشویق شوند که گستره رنگهای لاک ناخن خود را افزایش داده و آنها را بارنگ رژلبها تطبیق دهد.
لاکهای امروزی (و مواد تشکیلدهنده آن)
همهی لاکهای امروزی شامل ۴ ترکیب اصلی هستند: ایجادکنندهی لایهی نازک، حلال، رزین و موادی که حالت پلاستیکی و انعطافپذیری میدهند.
لاکهای ناخن بههیچوجه در ترکیبات خود آب ندارند. و برخی از موادی که در تولید آن به کار میروند بههیچوجه در تولید رژلب مجاز نیستند. دلیل این امر این است که این احتمال وجود دارد که رژلب میتواند وارد دهان شود، درحالیکه لاک ناخن بهاحتمال خیلی زیاد وارد دهان نمیشود.
دیگر نوآوریهای لاک ناخن در قرن بیستم، شامل لاکهای ژلی، پوششهای پایهی ناخن، پوششهای انتهایی و تقویتکنندهها هستند.
این محصولات خاص ابتدا بیشتر در سالنهای آرایشی مورداستفاده قرار میگرفتند اما بهزودی با ظهور شرکتهای دیگر وارد خانهها هم شد.
علیرغم فرمول همواره متغیر لاک ناخن، یک ویژگی دارد که اکثر لوازمآرایشی این ویژگی را ندارند، و آن این است که تاریخ انقضا ندارند.
لاک ناخن و براقکنندههای ناخن
تا قبل از ۱۹۳۰، پودرهای صیقل دهنده مواد اصلی براق و درخشان کردن ناخن بودند. این لاکها اشکال متعددی داشتند از چسب گرفته تا خمیر و پودر و حتی مایع- اما همگی دارای مادهی ساینده بودند که باعث درخشان و براق شدن ناخن میشدند.
مواد مایع جایگزین این پودرها شدند تا یک درخشندگی تقریباً آنی ایجاد کنند. فرمولبندیهای اولیهی این لاکهای مایع آنی از مواد مختلفی تشکیلشده بود- مومها، لاکالکل و بنزوئین- اما بیشتر آنها از نیترو سلولز ساختهشده بود.
مومها
بیشتر پودرهای خمیری از موم برای معلق کردن پودر، ضخیم کردن آنها و براق شدن استفاده میکردند. اگر مادهی ساینده حفظ میشد و موم مسئول ایجاد حالت درخشندگی بود که همان حالت درخشندگیای را ایجاد میکرد که یک روغن جلا دهنده روی چوب ایجاد میکند.
لاکهای جلا دهندهی مومی بدون حضور مادهی ساینده، لاکهای خمیری یا مایع را ایجاد میکنند. جلا دهندههای مومی خمیری ترکیب سادهای موم زنبورعسل، سرکه، موم سفید و پارافین بودند که باهم ذوبشده و در ظرفهای کوچکی ریخته میشدند.
جلا دهندههای مومی مایع از حل کردن موم در یک حلال مناسب یا بهصورت سرد یا گرم شده توسط بخار ساخته میشد. وقتیکه روی ناخن زده میشد، حلال تبخیر میشد و یکلایهی نازک از موم روی ناخن باقی میماند.
ازآنجاییکه حلال بهکاررفته بسیار فرار بود، این جلا دهندههای مایع در ظرفهای دربسته فروخته میشدند تا از خشک شدن آنها جلوگیری شود. محتویات آن کلروفرم، پارافین و میزان کمی عطر بود.
حلالها و لایههای نازک (فیلمها)
جلا دهندههای مومی مایع اولین لاکهای ناخن بودند که از یک حلال استفاده میکردند تا فیلمی نازک روی ناخن ایجاد کنند. این فیلم به حفاظت از ناخن کمک میکرد و درخشندگی و براقی آن مدت بیشتری روی ناخن باقی میماند.
جلا دهندههای مومی مایع اغلب روی ناخنهایی به کار میرفت که قبلاً با پودر جلا دهنده صاف و صیقلی شده بود درنتیجه به ماندگاری سطح جلا یافته کمک میکرد.
با ظهور لاکهای نیترو سلولزی، نیاز به صاف و صیقلی کردن ناخن کاهش یافت. هرچند ترک عادت موجب مرض است و صیقل دادن ناخن قبل و یا بعد از استفاده از لاکهای نیترو سلولزی همچنان تا شروع جنگ جهانی دوم ادامه داشت.
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ